​Wszystkich zainteresowanych, którzy prowadzą w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie działalność badawczą lub dydaktyczną zapraszamy do współpracy z Oficyną Wydawniczą SGH.
Pragniemy stale poszerzać grono naszych autorów, a także zakres tematyczny publikacji.
Zapewniamy rzetelne i kompleksowe działania związane z wydawaniem publikacji oraz ich dystrybucją i promocją.

Oczekujemy od Państwa następujących danych zawartych we wniosku o przyjęcie dzieła do prac wydawniczych:

• tytuł pracy
• imię i nazwisko autora lub autorów oraz redaktorów naukowych
• typ publikacji (monografia, podręcznik, skrypt, poradnik)
• konspekt pracy lub spis treści
• termin złożenia maszynopisu
• proponowany nakład
• objętość tekstu
  

W przypadku podręczników i skryptów prosimy o określenie, dla jakich studiów i dla jakich grup studenckich będą przeznaczone.
Wszystkim autorom gwarantujemy edycję ich dzieł po uzyskaniu pozytywnej recenzji wydawniczej, przygotowanej przez recenzentów spoza Uczelni.

Recenzentów wyznacza redaktor naczelny Oficyny. Może on jednak w tej kwestii konsultować się także z autorami.

Umowy wydawnicze dla autorów przygotowujemy po złożeniu gotowej pracy po recenzjach wraz z pisemną odpowiedzią autora lub redaktora naukowego na tę recenzję.

Autorów chcących samodzielnie wykonać skład swoich książek prosimy o kontakt z Oficyną w celu ustalenia parametrów składu i łamania oraz wymogów dotyczących sposobu przygotowania do druku okładek.

ZASADY PRZYGOTOWANIA TEKSTÓW

Szanowni Autorzy,

W trosce o szybki i sprawny przebieg procesu wydawniczego prosimy o zastosowanie się do naszych wskazówek dotyczących wydruku i wersji elektronicznej składanych materiałów.

PRZYGOTOWANIE TEKSTU

• Tekst powinien być napisany w programie Word, w formacie DOC lub RTF, tekst podstawowy czcionką Times New Roman 12 p., odstęp 1,5 wiersza
• Składany wydruk musi być zgodny z wersją elektroniczną dostarczoną na dyskietce lub płycie CD-rom
• Wydruk ma być jednostronny, na białym papierze A4
• Numeracja stron ciągła w obrębie całej pracy (paginacja ciągła)
• Rysunki powinny być wykonane w jednym z następujących programów: CorelDraw, Illustrator lub Excel. Należy je zapisać w postaci wektorowej z możliwością nanoszenia poprawek
• Formatowanie tabel należy ograniczyć do niezbędnego minimum
• Prosimy dostosować się do zasad sporządzania:
• bibliografii załącznikowej
• przypisów
• wzorów matematycznych
  

Bibliografia załącznikowa

• Bibliografia powinna być przygotowana jednolicie, bez podziału literatury np. na pozycje książkowe i artykuły. Jedynie dokumenty można wyodrębnić i umieścić na końcu bibliografii
• Sporządzamy ją w porządku alfabetycznym
• Poszczególne elementy opisu bibliograficznego oddzielamy przecinkami
• Tytuł opisywanej pozycji wyróżniamy kursywą
• Tytuł czasopisma lub innego wydawnictwa ciągłego ujmujemy w cudzysłów

Elementy opisu bibliograficznego

Elementy opisu bibliograficznego, które wytłuszczono, są konieczne

I. Wydawnictwo zwarte (książka)

1. Nazwa autora:
• gdy jest to autor indywidualny - nazwisko(a) i inicjały imion (przykł. Ia), gdy autorów jest kilku, wówczas albo zamieszczamy nazwiska wszystkich,
• w kolejności, w jakiej są umieszczone na karcie tytułowej (przykł. Ib), albo tylko nazwisko pierwszego autora z dodatkiem et al. (przykł. Ic)
• gdy autor korporatywny - nazwa ciała zbiorowego - instytucji, organizacji (przykł. Id)
• gdy publikacja jest pracą zbiorową (np. artykuły wielu autorów), opis zaczyna się od tytułu, a nazwę redaktora całości podaje się po tytule, poprzedzoną skrótem red. (przykł. Ie)
2. Tytuł z dodatkami (np. z podtytułem)
3. Nazwa edytora naukowego lub redaktora naukowego, gdy praca zbiorowa
4. Oznaczenie wydania (numer, zm. i uzup.)
5. Numer tomu
6. Nazwa wydawcy
7. Miejsce wydania
8. Rok wydania
9. Liczba tomów, gdy opis dotyczy całości wydawnictwa wielotomowego
10. Numer strony, gdy cytowany jest fragment
11. Nazwa serii i numer tomu w obrębie serii
    

Przykłady:
(Ia) Bachtin M., Problemy poetyki Dostojewskiego, PIW, Warszawa 1970.
(Ib) Bieńkowski W., Lis S., Konkurencyjność gospodarcza USA, PAN, Warszawa-Kraków 1988, seria „Folia Oeconomica Cracoviensia", vol. XXXI.
(Ic) Troadec L. et al., Exercises de marketing, wyd. 2, Les Editions d'Organisation, Paris 1984, 3 t.
(Id) Bank of Japan, Comparative International Statistics 1989, Tokyo 1990.
(Ie) Polityka społeczna, red. A. Kurzynowski, Oficyna Wydawnicza SGH, Warszawa 2000.

II. Artykuły w wydawnictwach zwartych (książkach) i ciągłych (czasopismach, seriach wydawniczych itp.)

1. Nazwa autora artykułu (nazwisko i inicjały imion)
2. Tytuł artykułu
3. Opis wydawnictwa, w którym zamieszczony jest artykuł
4. Jeśli jest to książka (wydawnictwo zwarte - zob. pkt I) opis poprzedzamy zwrotem w: (przykł. IIa).
5. Jeśli jest to wydawnictwo ciągłe, np. czasopismo, jego opis składa się z następujących elementów (przykł. IIb):
• Tytuł czasopisma ujęty w cudzysłów
• Nazwa instytucji sprawczej - konieczna, gdy jest to np. biuletyn, przegląd, zeszyty (przykł. IIc)
• Nazwa wydawcy
• Miejsce wydania
• Data i oznaczenie części
• Numer strony lub stron

Przykłady:
(IIa) Kowalski N., Grupy społeczne, w: Wprowadzenie do socjologii, t. 2, red. M. Gniewosz, Oficyna Humanistyczna, Kielce 2002, s. 170-201.
(IIb) Auerbach R.D., Corporate Taxation in the US, „Brookings Papers on Economic Activity" 1983, no. 2, s. 25-63.
(IIc) Budnikowski A., Globalizacja a integracja europejska, „Zeszyty Naukowe" Kolegium Gospodarki Światowej SGH, z. 10, Oficyna Wydawnicza SGH, Warszawa 2001, s. 6-17.

Przypisy

• Przypisy należy umieszczać u dołu strony, a nie na końcu rozdziału
• Numerujemy przypisy w obrębie rozdziału (w każdym rozdziale od 1 do n) lub w obrębie książki, gdy jest ona jednego autora i gdy przypisów nie jest bardzo dużo
• Sporządzając przypisy, przywołane publikacje opisujemy w ten sam sposób, co w bibliografii, ale nazwę autora zaczynamy od inicjału imienia, potem dopiero umieszczamy nazwisko
• Pozycje, które były przywołane już wcześniej w obrębie tej numeracji (w tym rozdziale), oznaczamy następująco:
• jeśli do tej pory powoływaliśmy się tylko na tę jedną pozycję danego autora - nazwą autora i skrótem op.cit.
• jeśli wcześniej przywoływaliśmy inne jego prace, po nazwie autora umieszczamy pierwsze słowa tytułu, trzykropek, przecinek i op.cit.
• jeśli na tę samą pozycję powoływaliśmy się w przypisie bezpośrednio poprzedzającym obecny, pomijamy nazwę autora i wszelkie inne informacje i piszemy ibidem
• Opis kończymy numerem stron, na które się powołujemy. Na końcu stawiamy kropkę
  

Uwaga: Jeśli przypis dotyczy danych zawartych w tabeli, umieszczamy go bezpośrednio po tabeli. Nie stosuje się odnośników liczbowych, tylko literowe (małe litery w górnym indeksie) lub gwiazdki (gdy przypisów w obrębie tabeli jest niewiele), przy czym w całym tekście należy konsekwentnie stosować jeden rodzaj.

Wzory matematyczne
Norma przewiduje ścisłe reguły wyróżniania elementów zapisu matematycznego odmiennym krojem pisma.

• Kursywą (pismem pochyłym) wyróżnia się:
• litery oznaczające liczby, wielkości zmienne i stałe oraz punkty geometryczne
• oznaczenia funkcji
• oznaczenia literowe i skróty literowe występujące w indeksach dolnych i górnych (z wyjątkiem skrótów dwu- lub trzyliterowych)
• Antykwą (pismem prostym) piszemy:
• liczby arabskie i rzymskie, także w indeksach
• oznaczenia i skróty jednostek miar
• skróty złożone z dwu lub większej liczby liter
• stałe symbole funkcyjne
• liczby specjalne: π, e (podstawa logarytmu naturalnego)
• prawdopodobieństwo, np. P(A),wartość oczekiwaną E(x), wariancję zmiennej losowej D2(X), znak przyrostu Δ
• Kursywą półgrubą wyróżniamy wektory
• Antykwą półgrubą (pismem prostym półgrubym) wyróżniamy macierze
  

Wzory można numerować, umieszczając numer po prawej stronie w nawiasie okrągłym. Chodzi o to, aby można się było powoływać na nie w tekście. Dlatego numeruje się wzory ważne i w ostatecznej postaci. Grupom wzorów jednorodnych i układom równań nadaje się jeden numer, wspólny, ujmując je w klamrę przed numerem.